Gerginlik teorisi ve ‘cumhurun başı’ Erdoğan

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBIFD5qNYaRWxX8pqmdiJE8Lgqd55Wi2t6i0Es3dD2AAhJsqRWbAlEBGHTy7GIv68PjzNuNJegNO5TYKWWWmoJLxuGPSCxW3k58RSZdi8ErTxDdEsWypwh90OzGvpJSz25gMm-88KaB2zg/s1600/nuce_28032015-202823-1427567303.79.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBIFD5qNYaRWxX8pqmdiJE8Lgqd55Wi2t6i0Es3dD2AAhJsqRWbAlEBGHTy7GIv68PjzNuNJegNO5TYKWWWmoJLxuGPSCxW3k58RSZdi8ErTxDdEsWypwh90OzGvpJSz25gMm-88KaB2zg/s1600/nuce_28032015-202823-1427567303.79.jpg" width="640" /></a></div> <br /> FUAT KAV<br /> <br /> Recep Tayyip Erdoğan deli değildir. Belleğini yitirmiş, ne yapacağını bilmeyen, rastgele hareket eden, olay ve olguları önceden hesaplamadan ve düşünmeden konuşan bir kişilik de değildir. Durup duruken gerginlik politikasını yaratan ve koltuğu elinden gideceği için, oyuncağı elinden alınmış bir çocuğun verdiği ani bir refleksle çığlıklar yapan bir zat da değildir. Vladimir Putin veya Neron’a benzer bir düşünce ve ruh dünyasına sahip olabilir, diktatörlük hevesleri olan ve kan emici bir dünyaya sahip de olabilir. Ama sadece bunlardan dolayı gerginlik, kriz ve bunalım siyasetini yürütmüyor.<br /> Tayyip Erdoğan için gerginlik siyaseti bir ilke, bir yöntem, bir tarzdır. Daha doğrusu bunalım, kriz ve gerginlik siyasetinin teorisine uygun bir biçimde hareket ederek politika yapıyor. Biliyoruz ki gerginlik siyaseti iktidar süreçlerinde başvurulan bir tarzdır. Sürekli iç ve dış düşman yaratma, suni sorunlar oluşturma, toplumu gerdirerek onu esas gündemden uzaklaştırma, insanları ilgilenmesi gereken sorunlar yerine, daha çok yaratılan sunni sorunlarla meşgul etme politikası çoğu zaman başvurulan bir yöntem olmuştur. Bu yöntemle iktidarda olan kişi ve güç için kısa sürede belli bir sonuç elde edilmiştir ancak toplumlar için büyük bir felaket olmuştur.<br /> Recep Tayyip Erdoğan’ın uyguladığı yöntem de budur. Bunalım teorisini işleterek sonuç almak isteyen bir politikanın sahibi olan Erdoğan, gerçekten de uzlaşı ve barış içinde bir arada yaşama politikasının kendisi açısından sonuç vermeyeceğini düşündüğünden, daha çok kriz ve bunalım siyasetini uyguluyor. Hatta çatışmalı, düşük yoğunluklu bir savaşın işine daha çok yarayacağını düşündüğünden, eskiden beri gerginlik politikasını esas alan bir strateji izemeyi tercih etmiştir.<br /> <br /> <b>Gerginlik siyaseti bilinçli uygulanıyor</b><br /> Erdoğan, “savaş kimi koşullarda barıştan daha çok karlıdır” sözüne inananlardandır. Bu nedenle kavga etmeyi, gerginlik yaratmayı, kriz çıkartmayı bir taktik olarak sürekli geliştirmektedir. Sık sık “Erdoğan yine konuştu ve yine bir gündem yarattı” deyişimizin altında yatan da budur. Ülkeyi kriz ve gerginlik siyaseti ile yürütmesi çıldırmış olmasından değil, tamamen taktiktir ve tamamen bilinçli, önceden tasarlanmış bir programın sonucudur. İkide bir gündem değiştirmesi, rest çekmesi, kızgın ve öfkeli bir biçimde fırça atması da bundan ileri gelmektedir. Erdoğan, “Bazen barışla değil, kriz ve savaşla iktidarı yürütmek en doğrusudur” belirlemesini kulağına küpe yapmışçasına uygulamakta ve yönetime geldiğinden beri sürekli bu taktiğe başvurmaktadır.<br /> R. Tayyip Erdoğan’ın bir gün olsun tebessüm ettiğini, şaka yaptığını, normal insani davranışlarda bulunduğunu, bir yerlerde oturup sohbet ettiğini gördünüz mü? Hep kırgın ve alıngan, öfkeli ve kızgın, yüzü buruşuk değil mi? Yüzü mahkeme duvarlarına benzemiyor mu? Hep insana küfür edercesine ters ters ve çoğu zaman vahşice bakmıyor mu? Kısacası sokakta, ekranda, kürsüde, parlamentoda, seminer ve panellerde, konferans ve normal sohbetlerde sözcüğün gerçek anlamıyla gergin bir yay gibi durmuyor mu?<br /> Eger tüm bunlara “evet” diyorsak o zaman R. Tayyip Erdoğan bir deli, bir manyak, şuurunu kaybetmiş biri değil, siyaseti gerginlik ekseninde yürüten bir teorisyendir. Erdoğan bu gerginlik teorisiyle, sürekli geçmişin siyah tarafını göstermekle, teklerle başlayıp teklerle bitiren milliyetçi söylemiyle kitlelerin ezici çoğunluğunu fanatikleştiren siyaseti ile Hitler ve Mussolini’nin izleyicisi olarak değerlendirmek yanlış olmayacaktır. Çünkü tüm diktatörler gibi onlar da aynı taktiği izleyerek dünyayı felakete süreklemişlerdir.<br /> <br /> <b>Amaç barış değil, PKK’nin tasfiyesi</b><br /> Müzakere sürecine ilişkin yaklaşımı da aynı teori üzerinden sürdüren Erdoğan, son açıklama ve tutumuyla da bunu çok daha somut bir biçimde ortaya koymuştur. Bunalım yaratarak, gerginlik oluşturarak, ortamı muğlaklaştırarak, fanatiklerini harekete geçirerek karşı tarafı, yani Kürt Hareketi’ni baskı altında tutmaya çalışıyor. Kürt Hareketi’ni kendi koşullarına çekip isteklerini kabul ettirmek için ne kadar yalan varsa hepsini peşpeşe diziyor ve öfkeli bir üslupla ortamı adeta bunaltarak, süreci boşa çıkartmaya çalışıyor.<br /> Erdoğan’ın amacı süreci kendi lehinde sonuçlandırmaktır. Daha açık bir ifadeyle; PKK’yi muhtap haline getirmeden, Kürt halkının savunma gücü olan askeri kuvvetleri dağıtmaktır. Erdoğan bunu gizli de söylemiyor. Şunu söylüyor Cumhurbaşkanı: “Koşulsuz bir biçimde silahları bırakın, ondan sonra gerekirse konuşuruz.”<br /> Kendisinin deyimiyle; “Var mı üç kuruşa beş köfte?” Dünyada böyle bir barışa rastlamak mümkün mü? Hangi kuvvet muhtaplarıyla konuşup tartışmadan, belli bir program ve yol haritası izlemeden elindeki, bir anlamda can simidi olan araçları bırakmıştır? Savaş ve barışın olduğu ülkelere bakın, Erdoğan’ın dikte ettirmeye çalıştığı bir barış sürecine raslamak mümkün mü? Bir de utanmadan IRA ile İngiltere arasındaki barış sürecini örnek vererek, Kürt Hareketi’ni etkilemeye, kamuoyunu da kandırmaya çalışıyor. Erdoğan bir zamanlar durmadan,”Kızımız Sibel’i cayır cayır yaktılar” diyordu. Oysa Sibel’i yakan devletti. Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan bu konuda da yalan söyleyerek, kamuoyunun kafasını muğlaklaştırmaya devam ediyor.<br /> Biliyoruz ki her şey insanın istediği aynı rotada ilerlemiyor. Bu kez de öyle oldu. Erdoğan’ın gerginlik, kriz ve bunalım yaratma teorisi bu sefer işe yaramadı ve adeta bir bumerang gibi kendisini vurdu. Bu kez gerginlik dozunu fazla kaçırdığından hükmetle karşı karşıya geldi ve daha önce var olan ama fazla dışa yansıtılmayan kendi iç çelişkilerini çok daha belirgin bir biçimde açığa çıkarttı. Arınç-Gökçek çatışmasının bir görüntü, danışıklı bir dövüş olmadığı, daha sonraki gelişmelerle açığa çıktı. Başkan Abdullah Öcalan’ın Newroz açıklaması bu süreci hızlandırdığı gibi, çözümden yana olmayan zihniyeti de bu şekilde daha açık bir biçimde gün yüzüne çıkarttı.<br /> Bir kez daha anlaşıldı ki Kürt sorunu çözülmeden Türkiye’de ısrar da olmaz, gelişme de sağlanmaz. En “kararlı“, “istikrarlı” gibi görünen hükümetler de çatlar, cumhurbaşkanları da patlar, başbakanlar da kırılıp dökülür. Şimdi olan budur. Demek ki gerçek çözüm ve müzakere süreci ne Erdoğan’ın kurnazlıklarıyla, ne Davutoğlu’nun sürdürdüğü sinsi politikayla, ne Arınç-Gökçek’in horozvari dövüş tarzıyla olur. Gerçek çözüm Başkan Abdullah Öcalan’ın gösterdiği yol haritasıyla ancak mümkün olabilir.

Gerginlik teorisi ve ‘cumhurun başı’ Erdoğan

Maden Pazar, Mart 29, 2015

FUAT KAV Recep Tayyip Erdoğan deli değildir. Belleğini yitirmiş, ne yapacağını bilmeyen, rastgele hareket eden, olay ve olguları önceden hesaplamadan ve düşünmeden konuşan bir kişilik de değildir. Durup duruken gerginlik politikasını yaratan ve kolt… Devamı »

Devamı »

Mazlumlaşan Newroz

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmbt0jD1uUtzc2UyCUIhQcFq_t4O-X5LjbRcw3Uh0F598VzY7fBs6IvUU_23KWFM4KYdt-WIS-HcqC0QQv06kdWHvd1mavV3I-1HqCsr2PQzin3OHwQwuplNmAHrnJOfUTnq5LSYKN9fsJ/s1600/DSC1855.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmbt0jD1uUtzc2UyCUIhQcFq_t4O-X5LjbRcw3Uh0F598VzY7fBs6IvUU_23KWFM4KYdt-WIS-HcqC0QQv06kdWHvd1mavV3I-1HqCsr2PQzin3OHwQwuplNmAHrnJOfUTnq5LSYKN9fsJ/s1600/DSC1855.jpg" width="640" /></a></div> <br /> 21 Mart 1982 yılından birkaç ay önceydi. 1981’in sonlarına denk gelen bir zamandı. Diyarbakır 5 No’lu zindanında bulunan tutsaklar için son derece zor bir süreçti. Teslimiyet ve ihanetin tüm çıplaklığıyla dayatıldığı bu zor zamanda, Kürdistan’a sahip çıkmak ateşten gömlek kadar yakıcıydı. Her türlü işkencenin  uygulandığı bu zor koşullarda siyasi savunma yapmak, Kürdistan değerlerine sahip çıkıp, siyasi tutum belirlemek gerçekten de zordu. İmkansız değildi, ama kolay da değildi. Deyim yerindeyse “mangal” gibi bir yüreğe sahip olunması, “agitlerin agiti”, “cesurların cesuru” olunması gerekiyordu.<br /> <br /> Uygulamalara karşı çıkmak, Esat Oktay Yıldıran’ın emirlerini yerine getirmemek, asker karşısında dik durmak, dayatılan teslimiyet ve ihaneti kabul etmemek “deyim yerindeyse her babayiğidin karı değildi. 24 saat değil, ama 24 gün içerisinde neredeyse tüm siyasi hareketleri temsil eden tutsaklar kurallara uymuşlardı. Kuralları kabul etmeyen sadece PKK’li tutsaklarının, TİKKO’dan birkaç devrimcinin, KAWA ve diğer bazı Türkiye sol hareketinden bir-iki tutsağın dışında herkes cezaevi  kurallarına, Esas Oktay Yıldıran’ın bazı uygulamalarına “evet” demişlerdi. Bir yıl sonra diğer tutsaklar da koşullu olarak “kurallara” uymak zorunda kalmışlardı...<br /> <br /> Tutsakların “vahşet” dedikleri bu süreç diğer tüm süreçlerden çok daha zordu. Neredeyse her gün birkaç tutsağın öldürüldüğü-sakat kaldığı bir zaman. Teslimiyet ve ihanetin çok daha somut ve çok daha kaba bir biçimde tutsaklara dayatıldığı bu süreçte Mazlum Doğan yeniden direnmenin arayışına girmişti. “Koşullu da olsa kurallara uymamalıydık. Bu süreç bizi iyi olmayan bir yere götüreceği kesindir” demiş ve yeni bir direnişin örgütleme çalışmasına başlamıştı.<br /> <br /> Mazlum artık nettti ve yeni bir eylemle eski direnme sürecindeki gibi insiyatifi almak istiyordu. Kenan Evren’in, “tek bir kişi sağ kalmasın ve her gün parça parça ölsünler” dediği tablo yaşanmış olacaktı. Ölümü kaldırmak mümkündü, ama teslimiyet ve ihaneti kaldırmak asla mümkün değildi. Bazıları bunu kabul edebilirlerdi, fakat PKK’li tutsaklar, Mazlum Doğan, Hayri Durmuş, Kemal Pir ve diğer önder kadrolar  bunu asla kabul edemezlerdi. Çünkü Mazlum “Direniş Zafere Teslimiyet İhanete Götürür” demişti. Gerçekten de süreç Mazlum’un dediği gibi yürüyordu. Yani direniş zayıflanırken, teslimiyet hergün biraz daha güçleniyordu.<br /> <br /> Mazlum’un toplu direniş arayışı sonuç vermemişti. Herkes bir gerekçe ileri sürerek Mazlum’un direnişi yeniden örgütleme sürecine dahil olmamıştı. Elbette ki yeni direnişe katılanlar, sürece dahil olmak isteyenler, Mazlum’a “seninleyiz” diyenler vardı, ancak sayı nicelik olarak yetersizdi. Mazlum, 1981’in son baharında örgütlemeye çalıştığı yeniden direniş konusunda yeterince ‘umutlu’ olmadığını anlayınca, yeni bir arayışa girmeye başlamıştı..<br /> <br /> Bu yeni arayış herkesin adına, toplum adına, ulus adına ve 5 No’luda bulunan tutsaklar adına bireysel bir eylem planlaması olacaktı. Evet, Mazlum Mazlumca yola çıkmış ve hakikat için ne gerekiyorsa onu yapacaktı. O koşullarda da olsa kendi ulus ve halkına yakışır bir duruş sergileyecekti. Diz çökmeyecek, boyun eğmeyecek, Esat Oktay Yıldıran’ın karşısında titremeyecek, boğazı tıkanmayacak, ruhu kendisinin sesinin dışında başka seslere kulak asmayacaktı.<br /> <br /> Ve Mazlum Mazlumca düşündüğü eylemine karar vermişti. Kendini feda edecekti. 5 No’lunun vahşetinde bir lotus çiçeği gibi açılmaya, o karanlğın ortasında ışık olmaya, umutsuzluğun boy verdiği o cehennem deryasında umut olmaya karar kılmıştı. Demirci Kawa gibi dağlarda ateş yakmayacaktı, gençleri etrafında toplayıp balyozunu düşmanın kafasında patlatamayacaktı, ancak üç kibrit çöpü yakıp kendini mazlum halkına adayacaktı. Gençler, arkadaşları, halkı ve adına politika yaptığı ulusu ondan sonra onun yolu olan hakikat yoluna girecek ve düşmanına karşı Mazlumlaşan büyük bir kütle ile dağların doruklarında ateşler yakacaktı.<br /> <br /> Ve Mazlum 1982’nin 21 Mart’ında mazlum olan halkının adına Mazlumca yürüyerek kendini NEWROZ’a adamıştı. Ondan sonra Newroz mazlum’un Newroz’u olarak anılacak ve ondan sonra Zekiye Alkan, Rahşan Demirel, Ronahi ve Berivan kutsal bedenlerini mazlumlaşan Newroz’un ateşi ile yıkarak, Mazlum’un fedai arkadaşları olmuşlardı...<br /> <br /> 2015 Newrozu Başkan Abdullah Öcalan’ın özgürlük Newroz’u olması umuduyla, Newroz Pîroz be!

Mazlumlaşan Newroz

Maden Cuma, Mart 27, 2015

21 Mart 1982 yılından birkaç ay önceydi. 1981’in sonlarına denk gelen bir zamandı. Diyarbakır 5 No’lu zindanında bulunan tutsaklar için son derece zor bir süreçti. Teslimiyet ve ihanetin tüm çıplaklığıyla dayatıldığı bu zor zamanda, Kürdistan’a sahi… Devamı »

Devamı »